Aanvallen, de HC-gemeenschap en het opbouwen van een rationele samenleving
(herzien voor de Pre-World Conferenties)
We hebben allemaal wel eens meegemaakt dat iemand zo gerestimuleerd raakte dat die persoon ons slecht ging behandelen. Omdat we zelden de kans hebben gehad om de pijn van dergelijke incidenten te ontladen, kunnen de 'opnames' hiervan gerestimuleerd worden en kunnen we opnieuw het gevoel krijgen dat we slecht behandeld worden, of dat nu werkelijk zo is of niet. Dit kan ons heldere denken zodanig verstoren dat we moeite hebben om de realiteit van de huidige situatie in te zien. En het kan maken dat we naar anderen een zelfde soort hardvochtigheid uitdragen als die die oorspronkelijk op ons gericht was.
Wanneer mensen gerestimuleerd zijn en iemand anders doelbewust de schuld geven voor de restimulatie die ze voelen, en tegelijkertijd anderen proberen over te halen zich bij hen aan te sluiten, noemen we dat een aanval. Een aanval is meer dan het bekritiseren van of boos zijn op een ander. Een aanval houdt in dat men met anderen tegen iemand samenspant. Aanvallen zijn restimulerend voor iedereen en het is een uitdaging om ze op een manier aan te pakken die mensen niet in verwarring brengt of ons werk verstoort.
In onze ervaring is een aanval steevast gebaseerd op restimulatie in plaats van op een doordachte beslissing, zelfs wanneer het lijkt alsof er een probleem aan het licht gebracht wordt. Aanvallen hebben nooit geleid tot beter nadenken of tot werkbare oplossingen.
Ons beleid voor het aanpakken van aanvallen
Wij hebben in HC een beleid ontwikkeld voor het aanpakken van aanvallen en het corrigeren van fouten. Dat beleid omvat het onderbreken en direct stoppen van een aanval, omdat aanvallen gebaseerd zijn op restimulatie, niet op de actuele situatie. De restimulatie verwart en restimuleert anderen en zet niet aan tot het denken dat nodig is om een eventueel echt probleem op te lossen.
Wij zijn er achter gekomen dat mensen in contact kunnen blijven met elkaar terwijl de restimulaties worden aangepakt en eventuele fouten worden begrepen en gecorrigeerd, door het volgende te doen: (1) snel onderbreken van een aanval, (2) gebruik maken van counselen om de restimulaties aan alle kanten en eventuele fouten die gemaakt zijn onder ogen te zien, (3) ontladen over de pijnpatronen die een rol spelen en (4) verontschuldigen maken voor en corrigeren van de gevolgen van eventuele fouten.
Dit beleid is ten dele gebaseerd op onze overtuiging dat mensen geen vijanden zijn van elkaar, dat er fouten worden gemaakt en mensen soms een beleid volgen dat beschadigend is, omdat pijn uit het verleden ons denken kan verstoren en verwarren. We kunnen van pijn uit het verleden herstellen en we hoeven er niet langer door te worden misleid. Wij hebben gemerkt dat deze aanpak goed werkt. Het vereist van alle betrokkenen dat zij zich ervoor inzetten om de met de aanval samenhangende pijnpatronen onder ogen te zien en te ontladen, hoezeer ze ook gerestimuleerd zijn. Er kan dan een oplossing bereikt worden, omdat de ontlading ieder in staat stelt de situatie duidelijker te zien.
Fouten
Er bestaat een verschil tussen aanvallen en fouten. Door restimulatie kunnen deze zaken verward raken in het iemands hoofd. Als mensen gerestimuleerd zijn kunnen ze vaak niet goed onderscheiden of er fouten gemaakt zijn.
Aanvallen en fouten verschillen van elkaar, en we moeten ze in onze gedachten gescheiden houden. Er kunnen zich aanvallen voordoen waarbij er iets verkeerds gebeurd is. Er kunnen ook aanvallen zijn waarbij er geen fout in het spel was, waar alleen sprake was van restimulatie.
We gaan fouten maken. We zullen altijd fouten blijven maken. Naarmate in onze samenleving van alles moeilijker wordt, zullen we dingen moeten gaan proberen die we nog niet eerder hebben geprobeerd. En dat betekent dat we fouten zullen maken. Een fout maken betekent niet dat we slecht of incompetent zijn, of aan de kant gezet moeten worden. Het betekent alleen dat we een fout hebben gemaakt. Als we nieuwe dingen proberen en nieuwe informatie verwerven, moeten we de fouten die we maken erkennen. We moeten er voldoende over ontladen zodat we niet de neiging krijgen om soortgelijke fouten opnieuw te maken, en dan de nieuwe informatie gebruiken en verder gaan.
De weg voorwaarts betekent dingen blijven uitproberen, zelfs als we fouten maken. Dit helpt ons te leren, het helpt ons te communiceren, het helpt ons meer mensen te bereiken. De weg voorwaarts is niet het zo op 'safe' te spelen dat we nooit een fout maken. Velen van ons zijn zo bang geworden dat we geneigd zijn niks te proberen tenzij we het al perfect kunnen. We zijn bang geworden voor het lawaai dat op ons afkomt vanuit de restimulaties van andere mensen. Fouten maken hoort bij leren, en dat leren moeten we doen, ook al kunnen de fouten die we maken een voorwendsel worden voor een aanval.
Als we niet ontladen over de fouten die we hebben gemaakt, zijn we niet in staat om goed om te gaan met aanvallen. Een aanval zal ons dan restimuleren en we zullen er niet goed op kunnen reageren. Het kan zijn dat we ons willen verontschuldigen voor iets wat we niet gedaan hebben, om zo de restimulaties van anderen te kalmeren. Of dat we in de verdediging gaan, of dat we overal mee op willen houden. Geen van deze reacties is goed doordacht. We willen goed kunnen nadenken wanneer er een aanval plaatsvindt.
De gevolgen van een aanval
Een aanval heeft niet alleen gevolgen voor de aanstichter en het doelwit. Een aanval restimuleert gewoonlijk ook iedereen die er op een of andere manier bij betrokken is. Ieder van ons heeft niet-ontladen pijnpatronen uit onze kindertijd over mikpunt-zijn. We hebben ook geregistreerd dat we op andere manieren slecht behandeld en misleid zijn. De restimulaties die daaruit voortkomen kunnen verwarrende gevoelens naar boven brengen, zoals het gevoel dat er iemand mishandeld wordt, dat er iets verkeerds verborgen wordt gehouden, dat er iemand gemeen is, dat er iets mis is en dat we niet weten wat er aan de hand is. Deze gevoelens kunnen ertoe leiden dat we niet goed kunnen nadenken over zo’n situatie en in plaats daarvan reageren op basis van die gevoelens. De reactie kan dan zijn dat we proberen zo snel mogelijk weg te komen uit zo’n situatie, dat we doen alsof er niets aan de hand is, dat we geen contact willen hebben met iemand die bij de situatie betrokken is, dat we mee doen met de aanval, dat we op onze hoede zijn voor en afstand nemen van de persoon die wordt aangevallen, dat we op onze hoede zijn voor en afstand nemen van de persoon die de aanval uitvoert, enzovoort.
Handelen op grond van een van deze gerestimuleerde gevoelens helpt ons of de situatie niet verder, het maakt de verwarring alleen maar groter. We moeten allemaal counselen over onze gerestimuleerde gevoelens, en deze alleen als gevoelens beschouwen. En we moeten terugblikken op en ontladen over de incidenten in ons verleden die ze hebben veroorzaakt. Dan kunnen we verder gaan met na te denken over hoe we de situatie willen helpen oplossen.
Het doelwit van een aanval steunen
Wanneer iemand het doelwit van een aanval is en dan vervolgens alleen gelaten wordt, is het heel moeilijk voor die persoon om te ontladen en na te denken over hoe met de situatie om te gaan. Veel voorkomende gevoelens die opnieuw worden opgeroepen zijn: je alleen, onbegrepen, slecht behandeld en in de steek gelaten voelen. Wij kunnen allemaal onze eigen verwarrende gevoelens ontladen en helpen bij het oplossen van zo’n situatie door de aangevallen persoon en alle betrokkenen openlijk te steunen om te ontladen in plaats van te handelen op grond van restimulatie.
Het is belangrijk iemand die wordt aangevallen tot steun te zijn, of die persoon nu fouten heeft gemaakt of niet. Zodra de aanval onderbroken is en de betrokkenen over de situatie ontladen, kan de kwestie van fouten aan de orde gesteld worden en kunnen de nodige correcties en verontschuldigingen gemaakt worden. Binnen de HC-gemeenschap hebben we het begrip, de theorie, de praktijk van onze theorie, en de groeiende toewijding aan elkaar en vertrouwen in elkaar om dit te laten slagen, zelfs wanneer er heel zware pijn is gerestimuleerd.
De situatie in de maatschappij
De omstandigheden in de maatschappij worden moeilijker en destructiever. Op dit moment is de groeiende instabiliteit van onze samenlevingen steeds duidelijker zichtbaar. Samenlevingen zijn ook niet in staat hun wijdverbreide slechte behandeling en uitbuiting van mensen te verbergen en steeds minder in staat het toenemende verzet van mensen tegen de huidige gang van zaken tot zwijgen te brengen.
Omdat mensen gekwetst zijn en niet hebben kunnen ontladen en herstellen, komt een gedeelte van het verzet dat zij uiten voort uit restimulatie. En soms richten mensen die proberen de onderdrukking van zich af te schudden, hun restimulaties op anderen die hetzelfde werk proberen te doen. Dit kan gaan over een klein verschil in perspectief of een gebrek aan begrip. Wanneer dit gebeurt, wordt een deel van de inspanning om onderdrukking aan te vechten verkeerd ingezet. Mensen raken gerestimuleerd en reageren heftig, kiezen misschien partij en kunnen een campagne gaan voeren om andere mensen en groepen die ook een eind willen maken aan onderdrukking van alle groepen en mensen, te demoniseren en te belasteren.
Aanvallen op groepen die hebben samengewerkt of zouden kunnen gaan samenwerken, worden vaak opgepikt en versterkt door de massamedia van de samenleving, vooral kranten, en meer recentelijk door de sociale media op internet. In deze media (die vaak hun eigen agenda hebben) wordt een verkeerd beeld gegeven van mensen en groepen en zij worden belasterd en gedemoniseerd. Ondertussen wordt er weinig of geen moeite gedaan of gelegenheid geboden om te onderzoeken wat er werkelijk speelt. Dit schept verdeeldheid tussen mensen en groepen die samen zouden kunnen werken om de samenleving vooruit te helpen.
Aanvallen dienen om de bestaande onderdrukking in stand te houden, en de versterking ervan door kranten en andere media komt alleen ten goede aan degenen die de macht in de samenleving hebben.
Menselijk blijven
Aanvallen en afwijzen zonder te proberen een situatie volledig te begrijpen, is verkeerd. Eventuele fouten moeten erkend en gecorrigeerd worden, en er moeten verontschuldigdingen voor worden aangeboden. Dat is zinvol voor iedereen. Maar het veroordelen en verwerpen van individuen of groepen, inclusief hun jarenlange goede en belangrijke werk, vanwege een fout, de mogelijkheid van een fout of een fout die ze lang geleden gemaakt hebben, is destructief voor al onze pogingen om een einde te maken aan onderdrukking.
Fouten kunnen, nadat ze onder ogen gezien en gecorrigeerd zijn, het beste in het verleden gelaten worden, daar waar ze gemaakt zijn. Waar het om gaat is hoe de zaken er in het heden voor staan en waar we naar toe proberen te gaan. Het denken van mensen en het beleid van groepen kan zich in de loop van de tijd ontwikkelen en verbeteren naarmate mensen meer werk verrichten en meer leren.
Ik denk dat het basisidee bij het omgaan met aanvallen is om menselijk te blijven, goed te blijven nadenken, niet op zoek te gaan naar vijanden en te blijven ontladen, zodat we over iedereen als mens kunnen nadenken en iedereen als mens kunnen behandelen, zoals elk mens verdient. Dat is zelfs het geval als een groot aantal mensen laat zien hoe beroerd hun leven is geweest en hoe ze hun hele leven mikpunt zijn geweest, en daardoor hun pijnpatronen op ons botvieren. Dat zij dit doen is voor hen een kans om het niet te hoeven verbergen, om volledig te kunnen laten zien wat zij moesten doorstaan.
Er beter uitkomen
Het is belangrijk dat in counselsessies onze restimulaties over aanvallen aan het licht komen, zodat er aan gewerkt kan worden, en dat we niet blijven proberen om er 'bovenop' te functioneren. We hebben sessies nodig met voldoende steun om te kunnen kijken naar datgene wat we stijfjes op zijn plek proberen te houden terwijl we functioneren. We kunnen daarover ontladen, zodat de strijd om de restimulatie binnen de perken te houden niet zo veel van onze gedachten in beslag neemt.
We willen de gelegenheid van elke aanval aangrijpen (ook al zouden we er nooit voor gekozen hebben die te creëren) om onszelf vooruit te stuwen, samen te leren en te groeien, zodat we hier beter uit komen.
We kunnen gebruik maken van en voortbouwen op het werk dat we in HC al hebben gedaan op dit gebied. We kunnen ons reeds ontwikkelde beleid inzake het ondersteunen en corrigeren van leiderschap lezen en bespreken. Dit omvat ons beleid om een probleem met iemand rechtstreeks aan die persoon voor te leggen, in plaats van bij anderen over het probleem te klagen, en een referentiepersoon beschikbaar te hebben om bij dat proces te helpen als dat nodig is. Wij kunnen ontladen over alles wat door aanvallen wordt gerestimuleerd, zodat wij opnieuw kunnen nadenken over de aanpak ervan. We kunnen onszelf eraan herinneren dat onze fouten voortkomen uit onze pijnpatronen, dat ze geen reden zijn om aangevallen of slecht behandeld te worden. We kunnen onze fouten onder ogen zien, ons ervoor verontschuldigen en verantwoordelijkheid nemen voor de gevolgen ervan. Wij kunnen, met steun, ontladen over de pijn die aan onze fouten ten grondslag ligt, zodat wij niet opnieuw dezelfde fouten maken. We kunnen elkaar steunen bij het rechtzetten van onze fouten en samen verder gaan.
Aanvallen op HC
Herwaarderingscounselen is vele malen aangevallen in de zeventig jaar dat het bestaat. En soms zijn mensen binnen de HC-gemeenschap zo gerestimuleerd door een andere counseler dat zij een aanval hebben uitgevoerd, die vervolgens vele andere counselers heeft gerestimuleerd. Als gemeenschap zijn wij geleidelijk aan deze problemen onder ogen gaan zien, hebben er over ontladen, hebben ons begrip ervan ontwikkeld en in onze richtlijnen manieren aangegeven om ermee om te gaan. Toch worden velen van ons nog steeds gerestimuleerd door een aanval en hebben we soms vermeden anderen in de gemeenschap te helpen hier naar te kijken. Zodoende zijn aanvallen een restimulerend onderwerp gebleven dat velen van ons vermeden hebben.
Praten met mensen buiten HC
We kunnen mensen met wie we contact hebben buiten de HC-gemeenschap, helpen begrijpen wat HC eigenlijk is. We kunnen ze een beeld geven dat afwijkt van het beeld dat wordt geschetst door de verkeerde informatie en de restimulatie die tijdens een aanval is gegenereerd. We moeten mensen een zo goed mogelijke beschrijving van de werkelijkheid geven, in plaats van te denken dat we HC moeten verdedigen. Herwaarderingscounselen moet zo duidelijk bekend worden gemaakt dat mensen de kans krijgen hun eigen oordeel erover te vellen.
Mensen hebben hulp nodig bij restimulatie, maar ze hebben ook echte informatie nodig. Ieder van ons heeft een beeld van HC en de HC-gemeenschap dat we door onze eigen ervaringen hebben ontwikkeld. Dit is echte informatie die we aan anderen kunnen geven.
Mensen kunnen informatie het beste horen wanneer die afkomstig is van een persoon met wie ze rechtstreeks contact hebben. Eén-op-één communicatie snijdt restimulatie het beste de pas af. Mensen kunnen dan een ander mens, die hen probeert te bereiken, zien nadenken. Dat is veel beter dan het lezen van een artikel of een webpagina. Dat kan nuttig zijn, maar onze ervaring heeft ons geleerd dat mensen luisteren als ze iemand kunnen zien, iemand kunnen horen, en de menselijkheid van de persoon in de communicatie kunnen ontwaren.
Daarnaast kunnen we met die mensen de nieuwe website delen die we hebben gecreëerd, www.listeningwell.info, die accurate informatie over HC bevat. Deze kan mensen een vollediger toegang geven tot informatie over HC.
E-mail van Tim Jackins aan de HC-Broadcast list d.d. 21-06-2021
Daarna afgedrukt in Present Time 204, juli 2021
- - - -