‘Οι αυτοματισμοί μου δεν μπόρεσαν να με σταματήσουν από το να δρω’
Μία μέρα που συζητούσα με τον άντρα της αδελφής μου για το περιβάλλον και την κλιματική κρίση, μου έκανε την απλή ερώτηση: «Εγώ τι άλλο μπορώ να κάνω για το περιβάλλον;». Αυτό με οδήγησε στο να ερευνήσω περισσότερο και να επιβεβαιώσω ότι μία αλλαγή στις διατροφικές μας συνήθειες μπορεί να έχει ουσιαστικό αντίκτυπο στην κρίση.
Μέσα από κουβέντες γεννήθηκε η ιδέα του πράσινου φεστιβάλ γαστρονομίας. Η λαϊκή αγορά είναι ένας θαυμάσιος χώρος συνεύρεσης όλων των ανθρώπων ανεξάρτητα από ηλικία και κοινωνικοοικονομικό στρώμα.
Η ομάδα μας ήθελε να επικοινωνήσει με τον κόσμο στο φεστιβάλ ενθαρρύνοντάς τους να έρθουν να μας μιλήσουν.
Τυπώσαμε μπροστά σε άσπρα μπλουζάκια μία ερώτηση που επέλεξε ο καθένας όπως:
‘Τι θα κάνεις τώρα για να φροντίσεις τη γη;’
‘Γνωρίζεις τι είναι τα τροφοχιλιόμετρα;’
‘Γνωρίζεις πόσο καιρό παίρνει για να διαλυθούν στη θάλασσα;’ (στο πίσω μέρος υπήρχε μία εικόνα του πόσο χρόνο παίρνει στο πλαστικό, στο γυαλί κ.ά. για να διαλυθεί).
Στο περίπτερό μας απλώσαμε τη ‘μπουγάδα’ μας από τυπωμένα χαρτιά με πληροφορίες σε σχέση με το θέμα διατροφή-υγεία και περιβάλλον. Δεν δώσαμε έντυπες πληροφορίες ώστε να μη δημιουργήσουμε σκουπίδια.
Παράλληλα υπήρχε μία προβολή από διάφορα βίντεο και διαφάνειες που αναφερόντουσαν στη σημασία της εντοπιότητας, της εποχικότητας και της ορθολογικής αγοράς τροφίμων.
Συμμετείχε μαζί μας μία ομάδα νέων εμπνευσμένη από την Γκρέτα Θάνμπεργκ [μία δεκαεξάχρονη ακτιβίστρια για το περιβάλλον από τη Σουηδία] που έστησαν το πανό τους ‘Act as if the house is on fire’ [‘Κάνε κάτι, το σπίτι σου καίγεται’].
Βεβαιωθήκαμε ότι θα ακουστεί η φωνή των νέων σε όσες ευκαιρίες δόθηκαν για προβολή στα ΜΜΕ. Το έκαναν τόσο ωραία, αυθόρμητα και ουσιαστικά!
Προσπαθήσαμε να διασφαλίσουμε ότι οι επιχειρήσεις που προσέφεραν φαγητό δεν θα χρησιμοποιούσαν είδη μίας χρήσης και αυτό επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό. Επίσης παροτρύναμε το κόσμο να φέρει τα δικά του πιάτα και μαχαιροπήρουνα.
Στήσαμε μία ομάδα συνομιλίας στο whatsup για την επικοινωνία μας και κάναμε μερικές συναντήσεις για να οργανωθούμε. Σε μία συνάντηση ξεκινήσαμε λέγοντας τι μας συνδέει με το περιβάλλον.
Μετά την εκδήλωση όλοι θέλουμε να συνεχίσουμε αυτή τη δουλειά και σκεφτήκαμε καινούργιους τρόπους να είμαστε ενεργοί.
Για μένα ήταν σημαντικό να σπάσω την απομόνωση κάνοντας πράγματα μαζί με άλλες και άλλους. Ήταν σημαντικό να ζητήσω υποστήριξη, να συμμετέχω σε ομάδα υποστήριξης για το περιβάλλον και να κάνω συναντήσεις. Παρόλο που οι αυτοματισμοί μου λένε «ό,τι και να κάνεις δεν είναι αρκετό», δεν μπόρεσαν να με σταματήσουν από το να δρω.
Ζάκυνθος