Het kind in jezelf ophalen
(Going Back for the Young You)
Door Tim Jackins op de leraren- en leidersworkshop van New York City, in de buurt van New York, New York, Verenigde Staten, juni 2007
Je kunt besluiten om je niet voor altijd alleen te blijven voelen. Daar zit je dan, zelfs dichtbij iemand en je voelt je toch alleen. We weten allemaal hoe het is om dichtbij iemand te zijn zonder dat dat iets verandert aan onze gevoelens van alleen-zijn. Het is goed om dichtbij elkaar te zijn. Het helpt echt. We hebben alleen niet de mogelijkheid gezien, niet de aanmoediging noch de moed gehad om de pijn onder ogen te zien waar het echt om gaat.
Je zult hard voor jezelf moeten vechten, zo hard als je nog nooit voor iets gevochten hebt. Je zult terug moeten gaan en vechten voor het kleine kind dat je was. Je weet waar het is. Je weet waar het zit. Je weet waar het is achtergebleven toen het eenvoudigweg niet verder kon met zich zo slecht te voelen over zichzelf. En daar zit het sindsdien te wachten, gekluisterd aan dat gedeelte van je verleden, zodat wat van jou resteerde verder kon.
Het kind raakte verstard door dat wachten, en jij bent de enige die weet waar het is en hoe je het met man en macht terug kunt vinden. Je móét terug om het te vinden. Als het vandaag de dag om een ander klein kind zou gaan, wat zou je dan doen om het te vinden? Als je zou weten dat iemand zo zou lijden zoals jij toen, wat zou je dan doen? Wat zou je niet allemaal doen om het te vinden? Waarom zou je dat niet voor jezelf doen?
Je gaat het doen, dat verzeker ik je. Maar je zult verwarring tegenkomen. We moesten allemaal dat kleine kind overgeven aan de pijn en zelf verder gaan om nog iets goeds te maken van wat er over bleef. En daarom hebben we nu geen stevige basis als we proberen te vechten voor andere mensen en andere zaken. We raken in de war. We voelen ons te klein, te machteloos, te verbijsterd, te weinig in staat om te handelen. Om echt alle uitdagingen aan te gaan die we tegenkomen, móét je het onder ogen zien. Je zal moeten kijken naar het moment waarop de wolken van de pijn ondoordringbaar werden en jou verdoofden, en jij dat kleine kind in de steek liet en verder ging. Je zult het moeten zoeken en het roepen. Je moet het vertellen dat je er aan komt en dat je deze keer niet opgeeft. Misschien zal het niet snel gaan. Misschien moet het wel schreeuwen, zelfs als het voelt alsof het tot niets in staat is. Misschien moet je tegen het kind zeggen dat het moet schreeuwen om jou naar haar toe te loodsen. Het is goed om het uit te dagen niet vast te blijven zitten in hoe het was, maar om weer hoop te krijgen zodat jullie je naar elkaar toe kunnen knokken.
Er zijn veel dingen die we hebben opgegeven. Als we dergelijke gevechten aangaan verandert ons beeld van de werkelijkheid en zullen we niet langer proberen gewoon maar door te gaan ondanks niet-ontladen pijn uit het verleden. In plaats daarvan bevrijden we onszelf van die pijn.
Present Time 149, oktober 2007
- - - -